Προστασία ή καταδυνάστευση;

Σκεφτόμαστε ελεύθερα και επαναστατικά σήμερα;

Προλαβαίνουμε να σκεφτούμε ή τρέχουμε όλη μέρα κάθε μέρα για τα πάντα και ξεχνάμε να επεξεργαστούμε τι συμβαίνει γύρω μας, αρκούμενοι στα όσα εξαντλημένοι βλέπουμε το βράδυ στην τηλεόραση;

Για εκείνους που η κριτική σκέψη παραμένει και έχουν κάτι να πουν, το ερώτημα είναι κατά πόσο στη δημοκρατία που βιώνουμε είναι ο καθένας ελεύθερος να πει όσα σκέφτεται;

Υπάρχουν όρια στο λόγο; Βλέπουμε πως ναι! Υπάρχουν όρια στην Τέχνη; Κι από αυτό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Και ποιος θέτει τα όρια, είπαμε;

Νόμους παράγει η καθεστηκυία τάξη. Με ποια κριτήρια; Τις δικές της αντιλήψεις που είναι άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο συντηρητικές –συντηρητικές, πάντως, σίγουρα για να διατηρεί τη σοβαροφάνειά της!- και σαφώς τα συμφέροντά της.

Ποιος μπορεί να μου πει ότι δεν θα πω αυτό που θέλω ή αυτό που σκέφτομαι- όχι πως και να μου το πει θα το κάνω, αφού είμαι φύσει πνεύμα αντιλογίας;

Ποιος και κυρίως γιατί μπορεί να μου στερήσει την παρακολούθηση κάποιας εκπομπής που γουστάρω; Δεν έχω το δικαίωμα ή την ικανότητα να κρίνω η ίδια, να επιλέξω;

Το Σύνταγμα έρχεται σε δύο παραγράφους των δύο γραμμών η καθεμιά να κατοχυρώσει την ελευθερία του λόγου και να καταδικάσει τη λογοκρισία, αλλά, μες στην ειρωνεία, σε έκταση μιας σελίδας, θέτει το ίδιο τις προϋποθέσεις για την άσκηση αυτής της ελευθερίας. Ναι μεν, αλλά, δηλαδή….

Πρέπει να βάλεις φρένο σε όσα σκέφτεσαι και θες να πεις στο γυαλί, γιατί υπενοικιάζεις ραδιοσυχνότητες του Κράτους, που αφενός βολεύεται από τα λεφτά του καναλάρχη και συνεχίζει να του δίνει άδειες λειτουργίας, αφετέρου, όμως, θίγεται η ηθική του ΕΣΡ όταν δεν διατηρείται η ποιοτική στάθμη των προγραμμάτων της TV.

Ενοχλείται από την αισθησιακή παρουσίαση του Δελτίου καιρού συγκεκριμένου καναλιού και από την κατώτερη ποιότητα εκπομπής που ικανοποιεί εκείνον τον τηλεθεατή που αρέσκεται να παρακολουθεί ζωές άλλων μέσα από την κλειδαρότρυπα. Να τονιστεί ότι αυτοί οι άλλοι έχουν πλήρη συνείδηση της αυτοέκθεσής τους και κερδίζουν το κατιτί τους στο τέλος.

Διατηρείται, ταυτόχρονα, όμως, εδώ και χρόνια άλλη εκπομπή που εκμεταλλεύεται ανθρώπους με προβλήματα ψυχολογικά και πνευματικά.

Δεν προσβάλλεται από εκπομπές των οποίων η κλειδαρότρυπα βρίσκεται σε πόρτες διασήμων, ούτε από τη στάθμη εκπομπών που θέλουν τη γυναίκα αντικείμενο παρατήρησης από τους άντρες, μοιραία γλάστρα κοινώς, και φορτωμένη ένα κάρο ακόμα σεξιστικές προσβολές, τις οποίες- φευ!- η ίδια όχι μόνο αποδέχεται, αλλά απολαμβάνει κιόλας.

Η αναπαραγωγή, όμως, τέτοιων φυλετικών στερεοτύπων δεν προσκρούει στη μικροαστική αντίληψη της πατριαρχικής κοινωνίας της οποίας μετέχει το ΕΣΡ!

Και τελικά το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:

Αφού δεν υπάρχουν όρια στη σκέψη και αυτή είναι η μόνη που δεν ποινικοποιείται, γιατί να υπάρχουν όρια στην έκφραση των σκέψεων μέσω του λόγου;

Μήπως με τον τρόπο αυτό επιδιώκονται να τεθούν όρια στην ίδια τη σκέψη;

Αναλογικά με όσα υποστηρίζει ο Ο. Wilde για τις συμβουλές, το μόνο καλό που μπορεί ο καθένας να κάνει με μια σκέψη είναι να τη μοιραστεί.

Γιατί, λοιπόν, να μην έχει απεριόριστα αυτό το δικαίωμα;