Περικλής Παναγόπουλος: Ο άνθρωπος των οριακών αποφάσεων και των μεγάλων στιγμών.

Με πλέον της τριακονταετίας παρουσία στο προσκήνιο της ελληνικής ναυσιπλοΐας, ο πατέρας των Superfast Ferries, Περικλής Παναγόπουλος, έγινε το τελευταίο δεκαπενθήμερο το πρόσωπο των ημερών για διόλου ευχάριστο λόγο. Ο 74χρονος σήμερα πατριάρχης της ελληνικής ακτοπλοΐας δεν επανήλθε στην ενεργό δράση, μετά την πρόσφατη αποχώρησή του μόλις το Φεβρουάριο του 2008 –αν μπορεί να ειπωθεί ότι αποχώρησε πραγματικά-, αλλά βρέθηκε στο επίκεντρο μιας γιγαντιαίας επιχείρησης της αστυνομίας και με όλα τα φώτα στραμμένα πάνω του, έχοντας τον ρόλο του για οκτώ ημέρες απαχθέντος από ενόπλους.
«Άρχοντα και πατριάρχη με κεφαλαία γράμματα» χαρακτήρισε τον για σειρά ετών πρόεδρο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (πρώην Ένωση Εφοπλιστών Επιβατηγών Πλοίων), ο οποίος πέτυχε να ενώσει όλο το χώρο κάτω από τη σκέπη του και τη σοφία του, ο Γεράσιμος Αγούδημος, με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Είναι αλήθεια ότι ο «Περικλής της ναυτιλίας» με διορατικότητα έκανε τις απαραίτητες κινήσεις προκειμένου καθιερωθεί στο χώρο της ναυτιλίας και χαράξει τη δική του πορεία.
Με εμμονή στα καινούρια πλοία και τις καινοτομίες, αποστροφή για οποιασδήποτε μορφής σκουριές, έρωτα για την ελληνική σημαία και μότο «ό,τι κι αν κάνεις πρέπει να το κάνεις καθαρά», γιατί «η εντιμότητα είναι το καλύτερο όπλο για να ανταπεξέλθεις, έστω και μέσα σε έναν κόσμο που δεν το αισθάνεται. Θα εμπνέεις εμπιστοσύνη, θα έχεις απόλυτη κατανόηση» πέτυχε, όπως αποδεικνύεται στις επόμενες 932 λέξεις…

Άνθρωπος του κόσμου και των ανοικτών οριζόντων
Η ενασχόληση του Περικλή Παναγόπουλου με τη ναυσιπλοΐα ήρθε απολύτως φυσικά. Γεννημένος στην Αθήνα, ο γιος του μεσσήνιου Σταύρου, μετανάστη στην Αμερική από τον οποίο ορφάνεψε παιδί, και της Ειρήνης, η οποία προερχόταν από την ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, από μαθητής περνάει τον ελεύθερο χρόνο του και τις σχολικές διακοπές του δουλεύοντας στα πλοία της Home Lines Inc. του θείου από τη μεριά της μητέρας του, προστάτη και μέντορά του αείμνηστου εφοπλιστή Ευγένιου Ευγενίδη.
Μετά την αποφοίτησή του από την Ecole Superieur de Commerce της Ελβετίας, εργάζεται στην εταιρεία του Ευγενίδη. Ο θάνατος του τελευταίου βρίσκει το νεαρό Περικλή εργαζόμενο ως εκπαιδευόμενο σε θυγατρική εταιρεία του συγκροτήματος στο Λονδίνο. Ένα χρόνο αργότερα εργάζεται στα γραφεία της εταιρείας στη Γένοβα, όπου γνωρίζει όλα τα τμήματα της εταιρείας, αποκτά εμπειρία και εξειδικεύεται στον τρόπο διαχείρισης της ναυτιλιακής εταιρείας. Καρπός των ετών εργασίας του εκεί αποτέλεσε ο σχεδιασμός του κρουαζιερόπλοιου Oceanic, το οποίο πήρε «σάρκα και οστά» τη διετία 1964-65.
Τα επόμενα χρόνια ο Περικλής Παναγόπουλος μετακινείται διαρκώς, διευρύνοντας τους ορίζοντές του. Από το Παρίσι, όπου εργάζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα στα γραφεία της Home Lines, στο Λονδίνο, όπου ορίζεται passenger manager της εταιρείας και από εκεί στον Πειραιά, όπου το 1965, κλείνοντας τον κύκλο της Home Lines, αναλαμβάνει τη γενική διεύθυνση της Sun Line του εφοπλιστή Μπάμπη Κιοσέογλου. Έξι χρόνια αργότερα παίρνει τη μεγάλη απόφαση να δημιουργήσει τη δική του εταιρεία, τη Royal Cruise Lines, και αποχωρεί από τη Sun Line.

«Τα πάντα πωλούνται, αρκεί να είναι καλή η τιμή. Συναίσθημα με τα αντικείμενα δεν υπάρχει»
Στην Royal Cruise Lines ο Παναγόπουλος μεγαλουργεί και εφαρμόζει όλα όσα καλά γνωρίζει περί διαχείρισης, αλλά μέχρι πρότινος δεν μπορούσε να πράξει στις εταιρείες που εργαζόταν. Σύντομα η εταιρεία του ναυπηγεί δύο κρουαζιερόπλοια υψηλών προδιαγραφών, ενώ διαθέτει και τρίτο μεταχειρισμένο. Και ενώ δεν φαίνεται να υπάρχει ικανός ανταγωνιστής στη διεθνή βιομηχανία για την εταιρεία αυτή που βρίσκεται στο απόγειό της, ο ιδρυτής της αποφασίζει το 1989 να την πουλήσει στη νορβηγική Closter. Τα 300 εκατ. δολάρια τα οποία έλαβε ο Παναγόπουλος για την πώληση της Royal Cruise Lines ήταν μια μάλλον καλή τιμή και σίγουρα αρκετά για να της αποδώσουν το χαρακτηρισμό «πώληση του αιώνα».
Για πρώτη φορά σοκάρει το χώρο. Ο ίδιος, όμως, έχει αρχίσει να διαβλέπει τα πρώτα σημάδια κρίσης στον κλάδο. Οξύτατος ο διεθνής ανταγωνισμός στον τομέα των κρουαζιερών, ελλιπής για τη διάσωση των ελληνικών εταιρειών ο προστατευτισμός στην Ελλάδα, κοσμογονικές οι κοινωνικές και ιστορικές εξελίξεις που αφορούν στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου.

Επιχειρηματική δραστηριότητα
Την ίδια χρονιά ιδρύει την εταιρεία Magna Marine Inc. με την οποία εισέρχεται στη διαχείριση ποντοπόρων εμπορικών πλοίων, ενώ ένα χρόνο αργότερα αγοράζει το 20% εταιρείας που διαχειριζόταν σκάφη αναψυχής και λίγο αργότερα την εισηγμένη στο χρηματιστήριο εταιρεία «Κυλινδρόμυλοι Αττικής», η μετοχή της οποίας μέσα σε λίγους μήνες εκτινάσσεται. Το 1992 ο Παναγόπουλος με τους Γεώργιο Βερνίκο, Κωνσταντίνο Ματαράγκα και Διονύσιο Μελισσηνό αγοράζουν την πλειοψηφία των μετοχών του Ελληνικού Νηογνώμονα. Αναλαμβάνει αρχικά πρόεδρος και ένα χρόνο αργότερα πουλάει το πακέτο μετοχών του στους συνεργάτες του, αποχωρώντας. Την ίδια χρονική περίοδο αγοράζει ποσοστό των μετοχών της τότε μεγαλύτερης ακτοπλοϊκής εταιρείας Strintzis Lines και περνά στην κατοχή του η πλειοψηφία των μετοχών των «Κυλινδρόμυλων Αττικής», οι οποίοι μετονομάζονται σε «Επιχειρήσεις Αττικής» (ΕΠ.ΑΤΤ.). Το 1994 αποχωρεί από την εταιρεία διαχείρισης σκαφών αναψυχής και πουλά τα καταστήματα της ΕΠ.ΑΤΤ..

Ταχύτητα και υψηλές επιδόσεις των νέων πλοίων
Την πώληση των καταστημάτων της ΕΠ.ΑΤΤ. ακολουθεί η παραγγελία στα γερμανικά ναυπηγεία του Bremerhaven δύο υπερσύγχρονων επιβατηγών- οχηματαγωγών πλοίων προς δρομολόγηση στη γραμμή Πάτρα- Ιταλία. Στις 25 Μαρτίου 1995 γίνεται η καθέλκυση των δύο νέων πλοίων «Superfast I» και «Superfast II», με αναδόχους τις χρυσές Ολυμπιονίκες της Βαρκελώνης Βούλα Πατουλίδου και Heike Dreschler, ενώ στο επόμενο τρίμηνο ρίχνονται αμφότερα στις θάλασσες της Μεσογείου και της Αδριατικής, προκειμένου «επιτευχθεί η ταχύτερη απευθείας σύνδεση με τον πλησιέστερο εταίρο μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση».

Εκπλήσσοντας διαρκώς
Το 1999 αποκτά το 48% της Strintzis Lines, παίρνει την απόλυτη κυριαρχία από την οικογένεια Στρίντζη και μετονομάζει το απόκτημά του σε Blue Star Ferries, αλλάζοντας το εμπορικό σήμα και εντάσσοντας σε αυτήν πέντε πλοία (Blue Star Ι, Blue Star ΙΙ, Blue Star Paros, Blue Star Naxos, Blue Star Ithaki).
Τα τελευταία τρία χρόνια εκπλήσσει για ακόμη μία φορά τους ανταγωνιστές του. Η Attica Group γίνεται κάτοχος μεγάλων μεριδίων μετοχών της Hellenic Seaways- Hellas Flying Dolphins και της Minoan Lines, τα οποία πουλάει στον εφοπλιστή Πάνο Λασκαρίδη, αμέσως μόλις αντιλαμβάνεται ότι τα χρήματα που είχε διαθέσει για την αγορά τους έχουν διπλασιαστεί.

Η αποχώρηση
Στις 13 Φεβρουαρίου του 2008, με κλονισμένη την υγεία του, προβαίνει στην πώληση της Attica Group στην εταιρεία MIG του Ανδρέα Βγενόπουλου. Δεν εγκαταλείπει την ενεργό δράση, αλλά περιορίζει τις δραστηριότητές του στην εταιρεία Magna Marine Inc., την οποία εξακολουθεί να διοικεί μαζί με την κόρη του και εισέρχεται στον επόμενο γύρο επιχειρηματικών του πλάνων, καταστρώνοντας νέα σχέδια με το γιο του.

Η οικογένεια
Ο Περικλής Παναγόπουλος έχει αποκτήσει από την πρώτη του σύζυγο, δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και την Ειρήνη. Ο σαραντάρης σήμερα Αλέξανδρος διαθέτει ήδη εικοσαετή εμπειρία στη ναυτιλία. Έχοντας θητεύσει στο πλάι του πατέρα του, πήρε τα απαραίτητα εφόδια προκειμένου διαγράψει τη δική του πορεία. Τη τελευταία δεκαετία δε έχει αναλάβει πιο ενεργό και καθοριστικό ρόλο στην εταιρεία και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της οικογένειας. Η Ειρήνη, από την άλλη, δραστηριοποιείται ομοίως στον τομέα των ferry στο πλάι του πατέρα της, ενώ έχει επίσης εκλεγεί δημοτική σύμβουλος στο δήμο Βουλιαγμένης. Δεύτερη σύζυγός του είναι η Κατερίνα Παναγοπούλου, πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου Γυναικών «Καλλιπάτειρα» και πρέσβειρα της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης για θέματα Αθλητισμού και Ευ Αγωνίζεσθαι.

Μεγάλη Παρασκευή στο Βουνό των Κενταύρων

Τσιπουράδικα, λεμονάδα Ε.Ψ.Α. και βόλτες με τον «Μουτζούρη» στο καταπράσινο βουνό.

Στο Βόλο είναι έθιμο μετά την Αποκαθήλωση ένα τσίπουρο με μεζέ. Φημίζεται, άλλωστε, η πόλη για τα πολλά τσιπουράδικα στο Λιμάνι και τις διάφορες γειτονιές του, κάποια από τα οποία είναι στολισμένα με ζωγραφιές του Θεόφιλου. Εδώ τις καθημερινές συχνάζουν εργάτες και εργαζόμενοι μετά τη δουλειά τους, φοιτητές μετά τα μαθήματα και κάθε είδους παρέες, συνεχίζοντας το θεσμό που ξεκίνησαν οι πρόσφυγες της Μικρασίας και συνέχισαν αρχικά οι εργάτες. Παρέες συγκεντρώνονται για να απολαύσουν «εικοσπενταράκια» (σ.σ. φιαλίδια με 25 δράμια τσίπουρο) συνοδευόμενα από μεζέδες σε μικρά πιατάκια. Θαλασσινά που βγαίνουν από τα καΐκια, οστρακοειδή, παστά ψάρια και κάθε είδους τουρσί δένουν απόλυτα με τη γεύση του τσίπουρου και έχουν προ πολλού παραγκωνίσει από το τραπέζι τα κρεατικά. Μετά την Αποκαθήλωση, όλα τους σφύζουν από ζωή. Παραθαλάσσια και μη. Στο Βόλο, αλλά και σε όλο το Πήλιο.
Έχει αρχίσει να μπαίνει η άνοιξη και 7 η ώρα που τελειώνει η περιφορά του Επιταφίου στο Παλαιό Κοιμητήριο του Βόλου, ο ήλιος ακόμη ευνοεί καφεδάκι δίπλα στη θάλασσα. Ανηφορίζω προς Πήλιο. Στα δεξιά το παραδοσιακό εργοστάσιο της «Εταιρείας Ψυγείων Αγριάς», κατά κόσμον «Ε.Ψ.Α.».. Το εργοστάσιο γεννήθηκε από το όραμα των αδερφών Κομαδόπουλων να δημιουργήσουν μια πρότυπη μονάδα εμφιάλωσης στην περιοχή, μαζί με τα ψυγεία. Στα 75 χρόνια ζωής τους τόσο η διάσημη λεμονάδα με την έως σήμερα μυστική συνταγή του Γερμανού Χημικού Otto όσο και τα ποιοτικά ελληνικά αναψυκτικά στο γυάλινο μπουκάλι με τις ανάγλυφες φυσαλίδες και τον ρόμβο, αλλά και οι χυμοί της Ε.Ψ.Α. Α.Ε. κατάκτησαν ολόκληρη την Ελλάδα. Το αφήνω πίσω μου.
Συνοδοιπόρους στην ανάβαση στο Βουνό των Κενταύρων έχω πάντα τις σιδηροδρομικές ράγες που αχνοφαίνονται στην άκρη του οδοστρώματος. Από τα 29 χιλιόμετρα συνολικού μήκους τους τα τελευταία δέκα και κάτι χρόνια χρησιμοποιείται μόνο το τμήμα Άνω Λεχώνια- Μηλιές για τουριστικούς σκοπούς. Ο «Μουντζούρης», τέκνο του Ιταλού μηχανικού Ευάρεστο ντε Κίρικο, μετράει περισσότερο από έναν αιώνα βίου και παλιότερα ήταν ζωτικής σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη και την επικοινωνία των χωριών του Πηλίου. Στα Άνω Λεχώνια, ο ροζ βαμμένος σταθμός εκκίνησης του ατμοκίνητου τραίνου που σαββατοκύριακα και αργίες πραγματοποιεί πάλι τα γνώριμα δρομολόγιά του πάνω από τα πέτρινα γεφύρια με τις καμάρες, μέσα από τα δέντρα και τους καταρράκτες. Δρόμος μπροστά.
Στρίβω δεξιά για Καλά Νερά∙ παλιό ψαράδικο χωριό στον ομώνυμο όρμο του Παγασητικού. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά παραθαλάσσια θέρετρα στο Πήλιο, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Πεζή στους στενούς δρόμους με τα μικρά σπίτια και τα παραδοσιακά καταλύματα, στην πλειοψηφία τους με πλούσιους και περιποιημένους κήπους. Δεν έχει ακόμη πολύ κόσμο και το χωριό είναι απολαυστικά ήρεμο. Ανθισμένα οπωροφόρα δέντρα, κλήματα, λαχανικά και πολλά λουλούδια κατακλύζουν τα σοκάκια με τις ανοιξιάτικες ευωδιές τους. Μικρά λιθόστρωτα καλντερίμια ξεκινούν από εδώ για να ενώσουν τα χωριά του Πηλίου. Ο περίπατος οδηγεί στην προβλήτα. Πίσω ένας τουριστικός οικισμός που έχει καταφέρει να διατηρήσει την αυθεντική πηλιορείτικη φυσιογνωμία του, πιο πάνω το επιβλητικό καταπράσινο Πήλιον Όρος και μπροστά, πέρα από την ψιλή αμμουδιά, απλώνεται, ως εκεί που φτάνει το μάτι, πεντακάθαρο γαλάζιο. Ο ήχος από τα καΐκια στο βάθος ίσα που φτάνει στη στεριά. Συνοδεύει τον ήλιο που κοκκινίζει στον ορίζοντα και χάνεται σιγά- σιγά πέφτοντας στη θάλασσα. Η βύθισή του σημαίνει την εκ νέου αναχώρησή μου.
Έξοδος από Καλά Νερά, κατεύθυνση προς Κορώπη. Στη διασταύρωση για Τσαγκαράδα αριστερά. «Μηλιές: 7 χιλιόμετρα». Τέλος η ευθεία. Αρχίζει η ανάβαση. Συνεχόμενες στροφές μέσα στο καταπράσινο βουνό. Περνώ τον ιππικό όμιλο και το γεφύρι. Συνεχίζω να ανηφορίζω. Στη δεξιά πλευρά, ο δρόμος περιστασιακά σμίγει με δρομάκια που οδηγούν σε ξωκλήσια ή αρμάγκια. Στην αριστερή, γκρεμός. Στο βάθος του γκρεμού, η θάλασσα. Έχει ήδη νυχτώσει. Στην επόμενη στροφή το βλέμμα υψώνεται. Τα πρώτα σπίτια των Μηλεών έχουν ανάψει τα φώτα και προβάλουν σαν πολύχρωμες πυγολαμπίδες στο σκοτάδι. Μετά το εκκλησάκι των Μακκαβαίων, μένει μία τελευταία στροφή για το χωριό. Απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο περνά η μυρωδιά του ξύλου που καίγεται στα μαγκάλια. Άφιξις.
Κόσμος κατευθύνεται στην εκκλησία. Οι Μηλιές έχουν δύο ναούς που λειτουργούν σε τακτική βάση. Όσες χρονιές βρίσκομαι Πάσχα στο χωριό ξεκινώ από τον Άη-Γιώργη. Στο δρόμο για τον Παλαιό Σταθμό, όπου καταλήγει ο «Μουντζούρης», στο δεξί χέρι διακρίνεται μόνο ένα μικρό παρεκκλήσι. Τα δεκάδες σκαλοπάτια δίπλα του οδηγούν στο μικρό πέτρινο ναό.
Τον Επιτάφιο στόλισαν χθες, μετά τη Σταύρωση και έως το ξημέρωμα, οι ανύπαντρες κυρίως κοπέλες του χωριού. Μωβ λουλούδια και λευκούς μεγάλους κρίνους στολισμένος, στους ώμους τεσσάρων αντρών, βγαίνει από την Εκκλησία. Κατηφορίζει ακολουθούμενος από κόσμο στο καλντερίμι. Φτάνει στο δρόμο και προχωρά. Δυο στάσεις· μία στο ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας και μία στο Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου. Διασχίζει κάθετα τη διασταύρωση και συνεχίζει το δρόμο προς την Πλατεία του χωριού.
Από το δρόμο της πλατείας κατεβαίνει ο άλλος Επιτάφιος και κόσμος με φαναράκια. Έξω από τον παραδοσιακό φούρνο του «ΚΟΡΜΠΑ» ανταμώνουν και ψέλνουν από κοινού το «Αι γενέαι πάσαι». Μετά το «Δι’ ευχών» ακολουθώ τον Επιτάφιο του Ναού των Ταξιαρχών. Κάθε σπίτι που περνά, έχει τα φώτα σβηστά. Φωτίζονται αμυδρά με κεριά ή φανάρια. Κόσμος πολύς. Περνάει το παντοπωλείο του χωριού, το καφέ «Άννα να Ένα Μήλο», το ξενοδοχείο «ΜΥΡΟΒΟΛΙ», το αστυνομικό τμήμα, το φαρμακείο και το καμπαναριό, καταλήγοντας στην πλατεία. Οι φέροντες στους ώμους τον Επιτάφιο στέκονται στην είσοδο της ιστορικής εκκλησίας και τον κρατούν στα χέρια ώσπου να περάσουν κάτω από αυτόν όσοι τον ακολούθησαν ως εκεί.
Μόλις ολοκληρωθούν τα θρησκευτικά καθήκοντα της ημέρας, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής βρίσκει σχεδόν όλους, ντόπιους και επισκέπτες του Πηλίου, έτσι όπως ξεκίνησε αυτή η διαδρομή. Με εικοσπενταράκια τσίπουρο και πεντανόστιμους νηστίσιμους μεζέδες μες στα μικρά λευκά πιατάκια σε κάποιο από τα τραπέζια της «Αίγλης», το παραδοσιακό ζυθεστιατόριο στην πλατεία των Μηλεών. Το κρύο αντέχεται. Κατά προτίμηση, λοιπόν, τραπεζάκι έξω, στην πλατεία, κάτω από το φύλλωμα του υπεραιωνόβιου πλάτανου. Η παρέα υψώνει τα ποτήρια, χωρίς να τσουγκρίζει και… «Καλή Ανάσταση να έχουμε!».

ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΟΥΛΗΣ: «Γιατρός, Πολιτικός, Κεντροδεξιός, Φιλελεύθερος, Αρκάς, Σύντροφος, Πατέρας…»

«Απόλυτα δεσμευμένος στις αρχές της Κεντροδεξιάς και τις αξίες της Νέας Δημοκρατίας, όπως τις εξέφρασε ο Καραμανλής τα 2004» δηλώνει ο αρκάς πολιτικός Πέτρος Τατούλης μία εβδομάδα μετά τη διαγραφή του από το κυβερνόν κόμμα, υπογραμμίζοντας ότι δεν έφυγε αυτός από τη Ν.Δ..

Δείγμα ειλικρίνειας και αξιοπρέπειας πολιτικού το «αντάρτικο» του κ. Τατούλη στη δεδομένη χρονική στιγμή ή άλλος ένα Δούρειος Ίππος;
Γεννημένος στο Καστρί Κυνουρίας, όπου ακόμα μένει σχεδόν τις μισές ημέρες της βδομάδας, ο πενηνταπεντάχρονος ψαρομάλλης ιατρός- χειρούργος, «Πολιτικός, Κεντροδεξιός, Φιλελεύθερος, Αρκάς, Σύντροφος, Πατέρας…», όπως αυτοπροσδιορίζεται, πολιτεύεται με τη Ν.Δ. από το 1984, όταν ήταν μέλος της επιτροπής του εκλογικού αγώνα της στην Αρκαδία για τις τότε Ευρωεκλογές. Ανταποκρινόμενος στη μόδα των 70΄s και τη νεανική διάθεση για επανάσταση, ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την πολιτική με το ριζοσπαστικό Επαναστατικό Κομουνιστικό Κίνημα Ελλάδας και το σύνθημα «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Κατόπιν, μεταπήδησε στη ΔΗΑΝΑ και πρωτοεκλέχθηκε με τη Ν.Δ. πριν δεκαοχτώ χρόνια βουλευτής Αρκαδίας, δίνοντας έκτοτε αδιαλείπτως το παρόν στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Ευαισθητοποιημένος σε πολλά ζητήματα, έχει διατελέσει μέλος των κομματικών Επιτροπών της Βουλής για τα Ναρκωτικά, το Δημογραφικό Πρόβλημα, την Προστασία των Δασών, Διαρκών Επιτροπών Μορφωτικών και Κοινωνικών Υποθέσεων, της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος και έχει παραστεί, ως ειδικός απεσταλμένος της παράταξής του, στη συνδιάσκεψη της Γενεύης για την επίλυση του Παλαιστινιακού Ζητήματος.
Δραστήριος πολιτικός, έχει να επιδείξει ως Υφυπουργός Πολιτισμού, στη διετή του θητεία, έργο ως προς τα πολιτιστικά θέματα, ιδίως δε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Έδειξε ενδιαφέρον για αυτά που «θέλουν τα χωριά. Την εκκλησία, την πλατεία και το σύλλογό τους», χειριζόμενος ο ίδιος τις επιχορηγήσεις πολιτιστικών συλλόγων. Γι’ αυτό το λόγο κατηγορήθηκε τότε από την αντιπολίτευση, που υποστήριξε με στοιχεία ότι είχε χορηγήσει περισσότερα από δώδεκα εκατομμύρια ευρώ σε πολιτισμικούς συλλόγους, σωματεία και οργανώσεις, ενώ μέσω θυγατρικής του ΟΠΑΠ είχε δώσει περί τις εκατό επιχορηγήσεις σε συλλόγους της Αρκαδίας.
Πολυγραφότατος. Με δημοσιεύσεις άρθρων, πολιτικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου, σε πληθώρα ελληνικών εφημερίδων, πολυάριθμες εισηγήσεις, ομιλίες και παρουσιάσεις.
Υπέρμαχος της κατάργησης των κομματικών οργανώσεων στα Πανεπιστήμια, της διάθεσης όλων των δημοσίων δεδομένων στους πολίτες, της διαφάνειας στο δημόσιο βίο. Αντίθετος στην επιβολή οποιουδήποτε είδους περιορισμών στην ελευθερία των blogs και του διαδικτύου.
Υποστηρικτής της επικοινωνίας με τους πολίτες, άνθρωπος με προοδευτικές αντιλήψεις και σύγχρονη οπτική. Καινοτομεί και χρησιμοποιεί την τεχνολογία προκειμένου προσεγγίσει τη νεολαία. Έχει αναρτήσει προσωπική ιστοσελίδα και είναι μέλος της κοινότητας του facebook. Έχει, μάλιστα, δημιουργήσει εδώ και ένα χρόνο blog, με το οποίο ασχολείται καθημερινά. Μέσω αυτού πραγματοποιεί απευθείας διάλογο με την κοινωνία, χωρίς να περιστέλλει την ελευθερία λόγου των συνομιλητών του, αφού κατά κανόνα δεν διαγράφεται κανένα σχόλιο. Διαβάζει δε όσα περισσότερα ιστολόγια μπορεί για να παραμένει ενήμερος.
Συζητήσιμος και δεκτικός τόσο σε κριτική όσο και σε προτάσεις. Δεν διστάζει να παρευρεθεί σε σατιρικές εκπομπές με την ίδια ευκολία και τον ίδιο απλό, γεμάτο και κατανοητό λόγο με τον οποίο παρευρίσκεται σε δημοσιογραφικές ή σε συναντήσεις- συζητήσεις με άλλους bloggers.
Λαϊκός άνθρωπος -ή μήπως «λαϊκός ήρωας»- ο Πέτρος Τατούλης είναι για τους Αρκάδες ο δικός τους άνθρωπος, «το καλύτερο παιδί». Χαρισματικός στην επαφή του με τους ανθρώπους, λιτός. Γνωρίζει τους συντοπίτες του με τα μικρά τους ονόματα και οι ντόπιοι του απευθύνονται όπως σε φίλο. Είναι εκείνος που θα τους συνδράμει με όποιον τρόπο δύναται στο «Τοπικό Σύστημα Υγείας» που έχει αναπτύξει, με δεδομένη τη θητεία του ως γιατρός. Είναι εκείνος που δεν θα διστάσει να διανύσει εκατοντάδες χιλιομέτρων ημερησίως προκειμένου δώσει το παρόν σε κάθε κοινωνική εκδήλωση που έχει προσκληθεί.
Για όλους αυτούς τους λόγους έχει να λαμβάνει περί τις 20.000 ψήφους από την Αρκαδία, με τους οπαδούς του να είναι ακόμη περισσότεροι και διακομματικοί. Κάθε ψήφος υπέρ του είναι προσωπική, όχι κομματική.
Στο ενεργητικό του ως πολιτευόμενος εγγράφεται άλλη μία διαγραφή από τη Ν.Δ.. Το Φεβρουάριο του 1998, με απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Κόμματος, διεγράφη για ένα χρόνο, επειδή δεν είχε παρευρεθεί στη Βουλή κατά την ψήφιση της τροπολογίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για την εξυγίανση των ΔΕΚΟ.
Πολιτικός με ιδεολογία, αξιοπρέπεια και τσαγανό; Πολιτικός με ήθος που αντέδρασε βλέποντας την κυβερνούσα παράταξη, την οποία εκπροσωπεί, να μην έχει υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις προς τους πολίτες; Ή εγωιστής που αμφισβήτησε την κυβέρνηση και θυμήθηκε να αντιδράσει «ακραία» και με οξύτητα αφού δεν τύγχανε πλέον υφυπουργός;
Προσωπικό ζήτημα η συμπεριφορά του ως αντίδραση στην προσπάθεια Μαξίμου και Ρηγίλλης να τον αναγκάσουν σε σιωπή ή πολιτική αυτο-οριοθέτηση στη νεκρή ζώνη μεταξύ κυβερνόντος κόμματος και αντιπολίτευσης; Κι αν είναι το δεύτερο, κατά πόσο είναι μόνος του;
Πολιτικός που βλέπει μακριά, πιστεύοντας ότι το θέμα της διαφάνειας θα οδηγήσει στο τέλος το δικομματισμό και στην απαρχή μιας νέας φάσης «καθαρής» διακυβέρνησης του τόπου; Ή μετριοπαθής πολιτικός, «λάιτ», ο οποίος μεριμνά πρωτίστως για την εξυπηρέτηση προσωπικών του συμφερόντων;
Μέχρι πρότινος βολεμένος και σήμερα κομπάρσος στο κυβερνητικό σανίδι ή φύσει επαναστάτης που επιλέγει με τη στάση και τον τρόπο του να μείνει στην πολιτική με τους δικούς του όρους, «Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς γραμμάτια»;
Λαγός d’ une femme («cherchez la femme» πίσω από τη συμπεριφορά του Πέτρου Τατούλη, υποστήριξε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ. Γ. Καρατζαφέρης) ή αυτόφωτος;
Μήπως επέλεξε- όχι τυχαία- να ξεπεράσει τα όρια στη δεδομένη χρονική στιγμή που διακυβεύονται σημαντικά εθνικά ζητήματα και «το ζητούμενο για όλους στη Ν.Δ. είναι η ενότητα και η υπεύθυνη συμπεριφορά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων», όπως χαρακτηριστικά τοποθετήθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ευάγγελος Αντώναρος;
Όπως και να έχει, δέχτηκε με ψυχραιμία τη διαγραφή του και συνέχισε, ακόμη και μετά από αυτή, να επιτίθεται με σκληρότητα στον Πρωθυπουργό, χαρακτηρίζοντάς τον «συνένοχο στη διαφθορά.[…] στην ανικανότητα.[…] στην αποτελεσματικότητα».
Όπως και να έχει, ο Πέτρος Τατούλης είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι δεν είναι απαραιτήτως και ψηφοφόροι του, αλλά και σφοδρούς επικριτές.
Όπως και να έχει, ο Πέτρος Τατούλης προκάλεσε ακόμη μία αναστάτωση στα όχι και τόσο λιμνάζοντα ύδατα της Κυβέρνησης και εγείρει ακόμη συζητήσεις γύρω από το όνομά του.
Όπως και να έχει, ο Τατούλης είναι μια προσωπικότητα που «έχει ενδιαφέρον»…