Μετά τις ευρωεκλογές τι;

Μια βδομάδα μετά τις ευρωεκλογές δεν έχουν αλλάξει πολλά. Είναι νωρίς ακόμα ή μήπως δεν πρόκειται, ούτως ή άλλως, κάτι να διαφοροποιηθεί στην καθημερινότητα μας;
Τέλειωσαν και οι ευρωεκλογές. Σταμάτησαν οι στατιστικές μετρήσεις, ξεχάστηκαν τα exit- polls, έπεσε ο προεκλογικός πυρετός. Και όλοι βγήκαν ικανοποιημένοι.
Όσους ανέδειξε η κάλπη νικητές, λογικό κι επόμενο, επειδή επικράτησαν και έχασαν οι αντίπαλοί τους- οι οποίοι τυγχάνουν και κυβερνώντες- την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος. Οι δεύτεροι επειδή 2% δεν το λες και σπουδαία διαφορά από τους πρώτους- ιδίως όταν αυτή προμηνυόταν γύρω στο 7%. Από τους υπόλοιπους, άλλοι επειδή ανέβηκαν σε ποσοστά λόγω της γενικευμένης «λαϊκής αντίδρασης», άλλοι επειδή είναι φύσει αισιόδοξοι. Οι πολίτες επειδή η αποχή έφτασε το 50%, από αυτούς άλλοι γιατί δεν έχασαν το μπάνιο τους και το πρώτο τριήμερο του καλοκαιριού- γεμάτη η Μύκονος, σου λέει, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος-, άλλοι επειδή «τιμώρησαν» και έδωσαν να καταλάβουν στους πολιτικούς πόσο δυσαρεστημένος είναι ο λαός από τη στάση τους…
Οι ευρωεκλογές πέρασαν και ξαναγυρίσαμε στην καθημερινότητά μας, χωρίς το σχετικό προεκλογικό πανηγύρι. Για να μην πλήττουμε, όμως, ανακοινώθηκαν τη μεθεπόμενη κιόλας των εκλογών μέτρα για την παράνομη μετανάστευση. Κέντρα Υποδοχής- στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε επαρχιακές πόλεις, βαρύτατες ποινές για τους δουλεμπόρους, πτήσεις τσάρτερ της ΕΛ.ΑΣ. μέσα στο καλοκαίρι για την απέλαση παράνομων μεταναστών, ευρωπαϊκή συνεργασία για την «πάταξη» (;) του φαινομένου, ειδικές επιτροπές που θα αποφασίσουν τα υπόλοιπα μέτρα, μεταφορά του ΟΚΑΝΑ σε χώρους που θα υποδείξει το Υπουργείο Υγείας και διευθέτηση θέματος δημιουργίας τεμένους και μουσουλμανικού νεκροταφείου στην Αττική. Ανακοινώσεις που σερβιρίστηκαν με διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι οι αποφάσεις αυτές δεν λαμβάνονται υπό την πίεση του εκλογικού αποτελέσματος και συνοδεύτηκαν από τοποθετήσεις των υπολοίπων κομμάτων. Πιο πρόσφατες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών κρίνουν, λόγω της εκρηκτικής κατάστασης με τους παράνομους μετανάστες- να σημειωθεί ότι πρόσφατα οι κάτοικοι δίπλα από το παλιό Εφετείο υπέβαλαν πολυσέλιδη αναφορά- καταγγελία προς τους διοικητές των τμημάτων ασφαλείας και τάξης, αιτούμενοι τη χορήγηση μαζικών αδειών οπλοφορίας-, τη «δράση των αναρχικών» ως λιγότερο κρίσιμη και βάζουν την «αντιμετώπισή» της σε δεύτερη μοίρα.
Από την άλλη, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση παλεύει να βρει τον ιδεολογικό της προσανατολισμό και να θέσει στόχους μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια περιπλάνησης, τρέχει να αποδοκιμάζει δηλώσεις βουλευτή της και να τον νουθετεί. Ο συγκεκριμένος, κινούμενος στα όρια της «αποστασίας», κάνει λόγο για ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς πριν τις εκλογές με αλλαγή συμβόλων, ονόματος και προσώπων, τα οποία θα είναι «καθαρά» από σκάνδαλα, αμέμπτου ηθικής με κοινά πιστεύω στις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Και όλα αυτά με τη συνεργασία ΝΔ και ΛΑ.ΟΣ. και τη συνένωσή τους υπό ενιαία σύμβολα… Και όλα αυτά με την Κυβέρνηση στην οριακή πλειοψηφία των 151 βουλευτών…
Προστίθεται από πάνω και το τελεσίγραφο για την οικονομία της χώρας: «ή μειώνουμε το έλλειμμα ή πραγματικά βουλιάζουμε όλοι μαζί», το οποίο προαναγγέλλει αύξηση ειδικών φόρων κατανάλωσης σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα και κινητά τηλέφωνα από 01-07, φιλόδοξα σχέδια περικοπής κρατικών δαπανών και, όπως πάντα, «πρόσθετα μέτρα».
Τι είναι αυτό που αλλάζει, λοιπόν, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών;
Μάλλον τίποτα.
Κι ούτε πρόκειται αν δεν αλλάξει νοοτροπία κάθε πολίτης ξεχωριστά.
Αν δεν ενημερωθεί και αντιληφθεί τι θέλει.
Για να επιλέξει σε επόμενο στάδιο ποιους ανθρώπους, έναν προς ένα, θα επιλέξει για να τον εκπροσωπήσουν, ανεξάρτητα από ιδεολογικά στεγανά.

Βία εν οίκω έγκλημα εν δήμω;

Η βία γεννάει βία, αναγκάζοντας γυναίκες και παιδιά, θύματα ταραγμένων οικογενειακών καταστάσεων να ζουν καθημερινά υπό συνθήκες φόβου και απειλής.

Το μέλλον τους σκοτεινό και επικίνδυνο, η προσωπικότητά τους στα όρια της διαταραχής, όπως αυτών που κάποτε τους στιγμάτισαν σωματικά και ψυχικά.

«Δεν έχω νιώσει στοργή, το μητρικό χάδι... ποτέ, δεν ξέρω τι είναι αυτό... πιστεύω πως αν είχα μεγαλώσει αλλιώς θα ήμουν κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο.... δεν θα έφταιγα εγώ. Τί νομίζεις όλα τα παιδιά εδώ μέσα έχουν τα χειρότερα να σου πουν για τα παιδικά τους χρόνια.», υποστηρίζει 18χρονος κρατούμενος στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού.

Αντίστοιχες μαρτυρίες βίας στους κόλπους της οικογένειας έχουν να καταθέσουν και άλλοι κρατούμενοι των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού και των Φυλακών Ανηλίκων του Αυλώνα, οι οποίοι ενεπλάκησαν σε περιπτώσεις οργανωμένου εγκλήματος.

Παιδιά που έχουν υπάρξει αυτόπτες μάρτυρες ψυχολογικής, λεκτικής και σωματικής κακοποίησης της μητέρας τους από τον ίδιο τον πατέρα τους ή έχουν και τα ίδια δεχτεί αντίστοιχες βίαιες συμπεριφορές από έναν από τους δύο γονείς, επιβεβαιώνουν, όπως πιο κάτω ο Α.Β. από τις Φυλακές Κορυδαλλού, πως η βία διδάσκεται και αναπαράγεται.

«Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ σκληρός. Αυταρχικός. Ποτέ δεν έκανε διάλογο, μόνο ν' αποφασίζει ήξερε. Ήταν βέβαια άντρας με αρχές, αλλά τί να το κάνεις; Άμα δεν ξέρεις να πλησιάζεις το παιδί σου; Ο μπαμπάς, για να βάζω μυαλό και να γίνω σωστό άτομο στην κοινωνία, έβγαζε την "Αλφα-Ταφ" και με μελάνιαζε στο ξύλο, ή αν δεν την έβρισκε, έβγαζε τη ζωστήρα και με ράπιζε… Χτυπούσε και τη μαμά. Βέβαια... Υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας ατέλειωτες φορές. Η μανούλα μου... Την λάτρευα και την λατρεύω. Ήταν το χρυσό πάπλωμά μου. Πάντα με προστάτευε από τον μπαμπά και ήταν δίπλα μου. Όμως τί να το κάνεις; Και αυτή θύμα ήταν, ίσως και το μεγαλύτερο».

Το φαινόμενο

Ενδοοικογενειακή βία αποτελεί οποιαδήποτε πράξη, παράλειψη ή συμπεριφορά με την οποία προκαλείται άμεσα πραγματική σωματική, σεξουαλική ή ψυχική βλάβη σε οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας, η βία που ασκείται με σκοπό την επίτευξη σεξουαλικής επαφής, χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος, καθώς επίσης και ο περιορισμός της ελευθερίας, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία.

Οι διάφορες θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την κακοποίηση αυτής της μορφής στρέφονται αφενός σε παθολογικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ιδίου του ατόμου αφετέρου στο χαρακτήρα του και τη συμπεριφορά του, όπως προκύπτει από τη διαδικασία κοινωνικοποίησής του και τον κοινωνικό του ρόλο.

Από αυτές, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η θεωρία της κοινωνικής μάθησης, σύμφωνα με την οποία ο δράστης έχει μάθει να φέρεται βίαια, καθώς έχει υπάρξει είτε μάρτυρας σκηνών βίας, είτε θύμα βίαιης συμπεριφοράς στην οικογένεια.

Επίσης, φεμινιστικές προσεγγίσεις υποστηρίζουν ότι σε κοινωνίες με πατριαρχικές δομές οι γυναίκες υφίστανται κακοποίηση επειδή θεωρούνται υποδεέστερες των ανδρών. «Βέβαια, οι γυναίκες θέλουν το ξύλο τους για να στρώσουν. Χρειάζεται για να μην σου παίρνουν τον αέρα…», επισφραγίζει με τα λόγια του 24χρονος κρατούμενος.

Ο κύκλος της βίας

Οι γυναίκες δεν κακοποιούνται συνεχώς ούτε σε τυχαία χρονικά διαστήματα, αλλά υπάρχει ένας καθορισμένος κύκλος συμβάντων με τρεις διακριτές φάσεις, σύμφωνα με τη σύλληψη της Walker (1987) για την κυκλική θεωρία της ενδοοικογενειακής βίας.

Στην πρώτη φάση, της αυξανόμενης έντασης, σημειώνονται μικρής έντασης επεισόδια κακοποίησης, όπως σπρωξίματα, απειλές, λεκτικές προσβολές και απόδοση ευθυνών στο θύμα. Η γυναίκα προσπαθεί να ηρεμήσει το δράστη με τεχνικές που θεωρεί επιτυχείς, γίνεται υποχωρητική, περιποιητική ή κρατά απόσταση, προσπαθεί να τον πείσει ότι ο θυμός του είναι δικαιολογημένος, αποδίδοντάς τον σε εξωτερικούς παράγοντες. Αρνείται την πραγματικότητα της κατάστασης για να τον εμποδίσει να την κακοποιήσει περισσότερο και πείθει τον εαυτό της ότι με αυτόν τον τρόπο ελέγχει τη συμπεριφορά του δράστη. Αυτός, όμως, παρακινείται από την παθητική αποδοχή της βίαιης συμπεριφοράς του και δεν καταβάλλει προσπάθεια να ελέγξει τον εαυτό του. Έτσι, με αφορμή κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, και ενώ έχει συσσωρευτεί ένταση, έρχεται ως συνέπεια η έκρηξη, η οποία προκαλείται συχνά από τις ίδιες τις γυναίκες όταν δεν αντέχουν πλέον το φόβο και την ένταση από την αναμονή της.

Στη δεύτερη φάση, της έκρηξης, η οποία διαρκεί από 2 έως 24 ώρες, χάνεται ο έλεγχος και υπάρχουν σοβαρά επεισόδια κακοποίησης. Ο δράστης ξεκινά με την πρόθεση «να συνετίσει» τη γυναίκα του, προκαλώντας συχνά φθορές στο χώρο και κατόπιν επιτιθέμενος στην ίδια, η οποία καταλήγει σοβαρά κακοποιημένη. Η αναμονή της φάσης αυτής προκαλεί στρες στη γυναίκα, η οποία γίνεται αγχώδης, αισθάνεται κατάθλιψη, έχει αϋπνία ή ανορεξία, αίσθηση κούρασης ή υπερέντασης, πονοκεφάλους, ταχυπαλμίες, στομαχόπονους. Όταν συμβεί το επεισόδιο, η γυναίκα προσπαθεί να μην τον προκαλέσει περισσότερο. Δεν αισθάνεται τόσο τον πόνο όσο το συναίσθημα της παγίδευσης και της αποστασιοποίησης από την επίθεση. Μετά το αρχικό σοκ, έρχεται η άρνηση για ό,τι έχει συμβεί.

Σπάνια στο στάδιο αυτό οι θυματοποιημένες γυναίκες ζητούν βοήθεια, και μόνο όταν χρήζουν ιατρικής περίθαλψης. Όταν, όμως, απευθύνονται σε χώρους νοσηλείας, τις περισσότερες φορές αλλάζουν τα αίτια των τραυμάτων τους και καλύπτουν το δράστη.

Συχνά παρουσιάζουν κατάθλιψη, επιθυμούν την απομόνωση και νιώθουν ότι κανείς δεν μπορεί να τις προστατεύσει. Δεν απευθύνονται στην αστυνομία εξαιτίας του φόβου διασυρμού τους και της αμφισβήτησης για την αποτελεσματικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών. Έτσι, μόλις το 13,3% καταγγέλλει το περιστατικό, όπως καταδεικνύει έρευνα του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου που πραγματοποιήθηκε στη Λέσβο και δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή. Σημαντικό, επιπλέον, είναι το γεγονός ότι το 59% των κακοποιημένων γυναικών δέχεται παθητικά την κακοποίηση και μόλις ένα 10,2% παίρνει διαζύγιο.

Τρίτη είναι η φάση της ευγενικής και μεταμελημένης συμπεριφοράς, η οποία χαρακτηρίζεται ως η «πλάνη του παραδείσου». Κατά τη διάρκεια αυτής η μεταμέλεια του δράστη γίνεται αποδεκτή από το θύμα, ενώ χαρακτηριστική είναι η αλλαγή συμπεριφοράς του. Ο ίδιος ζητά τη συνδρομή του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος για να την κρατήσει, ενώ οι γυναίκες από εκεί που ήταν βέβαιες ότι επιθυμούν να πάψουν να είναι θύματα υπαναχωρούν και αισθάνονται ότι ευθύνονται και οι ίδιες, επαναλαμβάνοντας φράσεις όπως «Με χτύπησε, αλλά είμαι σίγουρη πως το έκανε επειδή με αγαπάει». Προσκολλημένες στην αξία του γάμου και της οικογένειας, πιστεύουν πως είναι χρέος τους να βοηθήσουν το δράστη, φοβούμενες ότι μπορεί να βλάψει τον εαυτό του εάν τον εγκαταλείψουν.

Ωστόσο, καθώς ο χρόνος περνάει, ο κύκλος της βίας επανεμφανίζεται όλο και πιο συχνά, ακόμα πιο έντονος και επικίνδυνος.

Τα αίτια

«Φτωχό φαγητό, κρύο, λιγοστά ρούχα. Είχαμε και τους τσακωμούς... Ο μπαμπάς τσακωνόταν με τη μαμά συνέχεια. Έχω ζήσει τη βία της οικογένειας», υποστηρίζει ο Δ.Ζ.. Η κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειας, η αδυναμία κάλυψης των βασικών αναγκών του ζευγαριού και κατ’ επέκταση της οικογένειας, η αδυναμία κάλυψης των απαιτήσεων για τροφή, ένδυση, μόρφωση, οδηγούν σε έντονους τσακωμούς οι οποίοι πολλές φορές καταλήγουν σε ξυλοδαρμό.

Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των γονέων αποτελεί έναν επιπλέον παράγοντα που αυξάνει τις πιθανότητες για εκδήλωση του φαινομένου της κακοποίησης, λόγω έλλειψης παιδείας. Οι μορφωμένοι γονείς, χωρίς αποκλείονται οι εξαιρέσεις, προσπαθούν μέσω διαλόγου να επιλύσουν τις διαφορές τους και δεν καταφεύγουν με την ίδια ευκολία σε κάποια μορφή βίας προκειμένου επιβάλουν τις απόψεις τους.

Επιπλέον παράγοντα αποτελούν τα επαγγελματικά προβλήματα που προκαλούν άγχος στον άντρα και συναισθηματική φόρτιση, ωθώντας τον συχνά στη χρήση αλκοόλ κάτι που τον οδηγεί πιο εύκολα σε βίαιο ξέσπασμα στη γυναίκα και τα παιδιά του, όπως επιβεβαιώνει 20χρονος έγκλειστος στις Φυλακές Ανηλίκων του Αυλώνα: «Ο μπαμπάς αλκοολικός, πίνει 4 μπουκάλια κρασί την ημέρα. Η μαμά μεγαλώνει πολλά παιδιά.. οκτώ… […] Πήρε τον πατέρα μου που τη χτυπούσε αλύπητα και συνέχεια. Εν τω μεταξύ, είναι ωραία γυναίκα και αυτός έφυγε με μια πατσαβούρα τελικά. Γυρνούσε για να δείρει τη μάνα μου και μετά έφευγε για 3-4 μέρες, ξαναγυρνούσε, χτυπούσε, έβριζε, έσπαγε ό,τι έβρισκε, ξαναέφευγε…».

Σε περίπτωση δε που η κοινωνική θέση της γυναίκας είναι ανώτερη, λόγω μόρφωσης ή επαγγελματικής σταδιοδρομίας, στον άντρα γεννιούνται συναισθήματα μειονεξίας που τον οδηγούν να επιβληθεί βίαια στη γυναίκα του προς αυτοεπιβεβαίωση. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι πιο έντονη και τα αποτελέσματα χειρότερα.

Σύμφωνα, με τη Δρ. εγκληματολογίας Δέσποινα Σβουρδάκου, «Ο άνδρας υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας και θύμα ενδοοικογενειακής βίας όταν ήταν μικρός. Μεγαλώνοντας, πράττει ό,τι έχει βιώσει και σύμφωνα με τα δικά του οικογενειακά πρότυπα», γεγονός που αποτελεί αφενός παράγοντα που οδηγεί στην οικογενειακή βία, αφετέρου αποτέλεσμα αυτής, αφού συμβάλλει στην αναπαραγωγή του φαινομένου.

Τα αποτελέσματα

Ξυλοδαρμοί,μώλωπες, σωματικές βλάβες, βαριές σωματικές βλάβες που μπορεί να έχουν ως επακόλουθο το θάνατο του θύματος είναι τα εμφανή αποτελέσματα της κακοποίησης στην οικογένεια. Όμως, δεν είναι τα μοναδικά.

«Δεν είναι το ξύλο. Είναι ο τρόπος και το μελάνιασμα που γινόταν στην ψυχή και όχι στο σώμα μου», υποστηρίζει ο Α.Β.. Η απουσία νηνεμίας στην οικογένεια προξενεί επιπλέον πληθώρα ψυχολογικών προβλημάτων στους νέους, οι οποίοι παραιτούνται από τη μόρφωση, καταλήγουν να διακατέχονται από απογοήτευση, οδηγούνται σε κοινωνικό αδιέξοδο και στερούνται σεβασμού και δημιουργικότητας σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Σύμφωνα με το Φ.Γ., «Όλα από την οικογένεια μου ξεκινάνε. Έχω τόσα απωθημένα και όταν με θυμάμαι παιδί, οι παλμοί της καρδιάς μου ανεβαίνουν, εκνευρίζομαι, κακιώνω και αρχίζω και κατηγορώ τους γονείς μου , ειδικά τη μητέρα μου. Παιδάκι μου, εγώ... εγώ τη μητέρα μου τη μισώ!! Ξέρεις τι πάει να πει τη μισώ... Αυτή φταίει για όλα , όλα...Τις κακίες που έχω από μικρός, τα κόμπλεξ... με αντιμετώπιζαν με τον πιο άσχημο τρόπο. Ειδικά η μητέρα μου. Ξέρεις τι κακομεταχείριση έχω "φάει"; Νιώθω άχτι, μίσος , για τη μάνα μου και για 'όλες τις γυναίκες... και γω για να τις τιμωρώ και να τις ξεφτιλίζω πηγαίνω κάθε μέρα και με άλλη... Έτσι... γιατί δεν αξίζουν για τίποτ' άλλο. μόνο για το κρεβάτι... και αν βρίσκομαι εδώ δίπλα σου είναι γιατί μου την έστησε μια γυναίκα...». Σε αρκετές δε περιπτώσεις, στρέφονται στα ναρκωτικά και την ομοφυλοφιλία, λόγω απουσίας ανδρικών προτύπων.

«Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες, στις οποίες το θύμα, η γυναίκα ή το παιδί, γίνεται θύτης και τότε αντιστρέφονται οι ρόλοι και τα αποτελέσματα. Το θύμα γίνεται θύτης για να γλυτώσει από το δυνάστη και πράττει το αδίκημα της ανθρωποκτονίας. Το ίδιο μπορεί να γίνει και από την πλευρά των παιδιών, με αποτέλεσμα την πατροκτονία», δηλώνει η Δρ. εγκληματολογίας Δέσποινα Σβουρδάκου και επιβεβαιώνει με τη μαρτυρία του ο Α.Β. «Σε κάποια φάση το "έλυσα". Πήγε πάλι να απλώσει το χέρι του και "παίξαμε μπουνιές", ήρθαμε στα χέρια. Ε... Αυτό ήταν, από τότε άλλαξαν τα πράγματα και οι ρόλοι μας».

Αίτιο και ταυτόχρονα αιτιατό αποτελεί το ίδιο το φαινόμενο της κακοποίησης εντός της οικογένειας, καθώς παιδιά που έχουν βιώσει αυτό το είδος βίας και έχουν υπάρξει θύματα των γονέων τους, όταν δημιουργήσουν τις δικές τους οικογένειες, αναπαράγουν όσα έχουν ζήσει και γίνονται οι ίδιοι θύτες, καταδυναστεύοντας τα υπόλοιπα μέλη. «Εγώ άμα νευριάσω δεν ξέρω τι κάνω. Χτυπάω, βαράω ό,τι και όποιον βρω. […] Βέβαια και ο μπαμπάς είναι νευρικός. Βαράει και τη μαμά κι εμάς…», λέει 18χρονος κρατούμενος.

Αντιμετώπιση- ενημέρωση

Η βία στους κόλπους της οικογένειας αποτελεί πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται από πληθώρα προσωπικών μαρτυριών και στατιστικών στοιχείων, τα οποία δεν αντανακλούν το φαινόμενο σε όλη του την έκταση, καθώς τα θύματα στις περισσότερες περιπτώσεις σιωπούν από φόβο, ντροπή και αίσθημα ενοχής, χωρίς να καταγγέλλουν τα περιστατικά κακοποίησής τους.

Το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο έχει πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές προεκτάσεις, θα πρέπει να ερμηνεύεται βάσει της διερεύνησης του προφίλ τόσο του δράστη όσο και του θύματος, ώστε να προλαμβάνεται ή ακόμα και να αντιμετωπίζεται τόσο η καταχρηστική όσο και η θυματοποιημένη συμπεριφορά. Επιπλέον, υπόψη πρέπει να λαμβάνονται τα ιδιαίτερα δομικά χαρακτηριστικά του θεσμού του γάμου και των ρόλων που αναλαμβάνουν τα δύο φύλα, οι πολιτισμικές δομές της κοινωνίας, τα χαρακτηριστικά της μάθησης συμπεριφορών και των ρόλων ανάλογα με το φύλο, καθώς και των σχέσεων εξουσίας.

Η δεύτερη φάση του «κύκλου της βίας» αποτελεί την πλέον γόνιμη για διαγνωστικές και βοηθητικές παρεμβάσεις, ενώ κατά τη διάρκεια αυτής υπάρχει το ενδεχόμενο να ζητηθεί από τη γυναίκα κάποια βοήθεια.

Σπουδαίο ρόλο διαδραματίζουν τα κέντρα υποδοχής κακοποιημένων γυναικών και παιδιών, τα οποία προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές και να αλλάξουν τη δυστυχισμένη τους ζωή, αλλά και οι τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξής τους. Βοηθούν τα θύματα να σπάσουν τη σιωπή τους και να ανεξαρτητοποιηθούν, ξεκινώντας από την αρχή βασισμένα στις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες.

Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι η μόρφωση, η πνευματική καλλιέργεια και η ωριμότητα των γονέων είναι βασικοί παράγοντες για την αποφυγή της ενδοοικογενειακής βίας.

Τέλος, οι πολεμικές τέχνες αποτελούν λύση για τις γυναίκες που κακοποιούνται, προκειμένου αμυνθούν, εντός των νομίμων ορίων, σε μια άδικη επίθεση, η οποία προσβάλλει τη σωματική ακεραιότητα και αξιοπρέπεια τόσο των ιδίων όσο και των παιδιών τους.

Info:

• Γραμμές SOS (80111188881),
• Γενική Γραμματεία Ισότητας (2104112091),
• Κέντρο Έρευνας Θεμάτων Ισότητας (ΚΕΘΙ- 2310517959),
• Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (197)
• Το Χαμόγελο του Παιδιού (2103306140)

Σε συνεργασία με τον blogger Demon (http://bloggy-beep-beep.blogspot.com)

Προστασία ή καταδυνάστευση;

Σκεφτόμαστε ελεύθερα και επαναστατικά σήμερα;

Προλαβαίνουμε να σκεφτούμε ή τρέχουμε όλη μέρα κάθε μέρα για τα πάντα και ξεχνάμε να επεξεργαστούμε τι συμβαίνει γύρω μας, αρκούμενοι στα όσα εξαντλημένοι βλέπουμε το βράδυ στην τηλεόραση;

Για εκείνους που η κριτική σκέψη παραμένει και έχουν κάτι να πουν, το ερώτημα είναι κατά πόσο στη δημοκρατία που βιώνουμε είναι ο καθένας ελεύθερος να πει όσα σκέφτεται;

Υπάρχουν όρια στο λόγο; Βλέπουμε πως ναι! Υπάρχουν όρια στην Τέχνη; Κι από αυτό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Και ποιος θέτει τα όρια, είπαμε;

Νόμους παράγει η καθεστηκυία τάξη. Με ποια κριτήρια; Τις δικές της αντιλήψεις που είναι άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο συντηρητικές –συντηρητικές, πάντως, σίγουρα για να διατηρεί τη σοβαροφάνειά της!- και σαφώς τα συμφέροντά της.

Ποιος μπορεί να μου πει ότι δεν θα πω αυτό που θέλω ή αυτό που σκέφτομαι- όχι πως και να μου το πει θα το κάνω, αφού είμαι φύσει πνεύμα αντιλογίας;

Ποιος και κυρίως γιατί μπορεί να μου στερήσει την παρακολούθηση κάποιας εκπομπής που γουστάρω; Δεν έχω το δικαίωμα ή την ικανότητα να κρίνω η ίδια, να επιλέξω;

Το Σύνταγμα έρχεται σε δύο παραγράφους των δύο γραμμών η καθεμιά να κατοχυρώσει την ελευθερία του λόγου και να καταδικάσει τη λογοκρισία, αλλά, μες στην ειρωνεία, σε έκταση μιας σελίδας, θέτει το ίδιο τις προϋποθέσεις για την άσκηση αυτής της ελευθερίας. Ναι μεν, αλλά, δηλαδή….

Πρέπει να βάλεις φρένο σε όσα σκέφτεσαι και θες να πεις στο γυαλί, γιατί υπενοικιάζεις ραδιοσυχνότητες του Κράτους, που αφενός βολεύεται από τα λεφτά του καναλάρχη και συνεχίζει να του δίνει άδειες λειτουργίας, αφετέρου, όμως, θίγεται η ηθική του ΕΣΡ όταν δεν διατηρείται η ποιοτική στάθμη των προγραμμάτων της TV.

Ενοχλείται από την αισθησιακή παρουσίαση του Δελτίου καιρού συγκεκριμένου καναλιού και από την κατώτερη ποιότητα εκπομπής που ικανοποιεί εκείνον τον τηλεθεατή που αρέσκεται να παρακολουθεί ζωές άλλων μέσα από την κλειδαρότρυπα. Να τονιστεί ότι αυτοί οι άλλοι έχουν πλήρη συνείδηση της αυτοέκθεσής τους και κερδίζουν το κατιτί τους στο τέλος.

Διατηρείται, ταυτόχρονα, όμως, εδώ και χρόνια άλλη εκπομπή που εκμεταλλεύεται ανθρώπους με προβλήματα ψυχολογικά και πνευματικά.

Δεν προσβάλλεται από εκπομπές των οποίων η κλειδαρότρυπα βρίσκεται σε πόρτες διασήμων, ούτε από τη στάθμη εκπομπών που θέλουν τη γυναίκα αντικείμενο παρατήρησης από τους άντρες, μοιραία γλάστρα κοινώς, και φορτωμένη ένα κάρο ακόμα σεξιστικές προσβολές, τις οποίες- φευ!- η ίδια όχι μόνο αποδέχεται, αλλά απολαμβάνει κιόλας.

Η αναπαραγωγή, όμως, τέτοιων φυλετικών στερεοτύπων δεν προσκρούει στη μικροαστική αντίληψη της πατριαρχικής κοινωνίας της οποίας μετέχει το ΕΣΡ!

Και τελικά το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:

Αφού δεν υπάρχουν όρια στη σκέψη και αυτή είναι η μόνη που δεν ποινικοποιείται, γιατί να υπάρχουν όρια στην έκφραση των σκέψεων μέσω του λόγου;

Μήπως με τον τρόπο αυτό επιδιώκονται να τεθούν όρια στην ίδια τη σκέψη;

Αναλογικά με όσα υποστηρίζει ο Ο. Wilde για τις συμβουλές, το μόνο καλό που μπορεί ο καθένας να κάνει με μια σκέψη είναι να τη μοιραστεί.

Γιατί, λοιπόν, να μην έχει απεριόριστα αυτό το δικαίωμα;